Açgözlülük

           Sıradan  kendi  halinde  bir  çiftçi  olan  Pahom, daha zengin  bir  hayatın  hayalini  kurmaktadır. Uzak  bir  yerlerde, cömert  bir  zenginin  karşılıksız  toprak  verdiğini  duyunca, daha  çok  toprak  elde  etmek  için  zengine  gidip  talebini iletir. Gerçekten  de  zengin, herkese  istediği  kadar  toprak veren  cömert  biridir.   

         Pahom’a:              

        “Sabah  güneşin  doğuşundan  batışına  kadar  ulaştığın bütün  yerler  senin  fakat  güneş  batmadan  yeniden  başladığın  yere  dönmen  lazım. Yoksa  bütün  hakkını kaybedersin.”   der.   

          Pahom  güneşin  doğuşuyla  beraber  başlar  yürümeye. Tarlalar, bağlar, bahçeler  geçer. Tam  geri  dönecekken gördüğü  sulak  bir  araziyi  es  geçemez. Şu  bağ, bu  bahçe derken  bakar  ki  güneşin  batmasına  az  kalmış. Koşar, koşar, ama  kesilir  gücü. Halsiz  adımlarla  yürümeye  devam  ederken, Pahom’un  burnundan  kanlar  damlamaya  başlar. Tam başladığı  noktaya  yaklaşmışken, bir  an  yığılır  yere  ve  bir daha  kalkamaz… Zengin  çiftçi,olanları  izlemektedir. Çok  kereler  şahit  olduğu  olay  yeniden  vuku  bulmuştur. Adamlarına  bir  mezar  kazdırır. Pahom’u  bu  mezara  gömerler. Zengin, Pahom’un  mezarının  başında  durur, şöyle der:

        “Bir  insana  işte  bu  kadar  toprak  yeter."

         Mütemadiyen  biriktirmek  istiyoruz. Yiyemeyeceğimiz kadar  erzak, giyemeyeceğimiz  kadar  kıyafet, kullanamayacağımız  kadar  eşya, oturamayacağımız  kadar  ev… Gözlerimiz  midelerimizden, arzularımız  ihtiyaçlarımızdan daha büyük… Tüketmeye  de çok  meraklıdır  insan. Biriktirdiği paranın, eşyanın, malın  mülkün  yanında  zaman  tüketir, söz tüketir… Benlik  biriktirirken, benliğini  tüketir… Sofraya koyabildiğimiz  bir   bardak çayın, zeytine, ekmeğe ulaşabilmenin  bir  zenginlik  olduğunu  ne  zaman fark edeceğiz? Gören  bir  gözü, tutan  bir  eli, yürüyen  bir  ayağı satın  alamayacak  ve  kaybedince  tekrar  sahip  olamayacak kadar  fakir  miyiz  yoksa  hepimiz!